Het is vijf uur in de middag. Buiten schijnt volop de zon. Een ouderwetse, Nederlandse zomerdag.
Maar ik ben te moe om de deur uit te gaan. Vroeger, toen ik nog een kleine, depressieve jongen was, had ik dit gevoel ook. Vastgekluisterd aan mijn bed, probeerde ik in mijn eentje de demonen in mijn hoofd te verjagen.
Maar nu voelt het anders. Mijn moeheid komt nu juist van het praten. Uren, dagen aan een stuk, kan ik mijn stem bij jou kwijt. De stem in mijn hoofd, die eerst vooral voor mezelf bedoeld was, zweeft nu door de lucht, waarna het een plekje vind tussen jouw oren.
Samen met heel veel andere mannen, ben ik dit niet gewend. Het praten over mijn gevoelens leek altijd alsof het me vanzelf ging, maar de manier waarop was altijd afstandelijk en koud.
Want dat is wat man zijn is. Niet praten over hoe je je voelt, stoer doen, grote bek opzetten, en huilen is voor mietjes.
Vrouwen zijn er om de afwas te doen, en een keer je pik in te hangen. Praten? Nee dat hebben wij niet geleerd. Waarom zou je jezelf kwetsbaar opstellen, als je ook kan verdrinken in een gouden zee aan bier?
Net als veel depressieve mannen, heb ik zelfmoord vroeger een aantal keer overwogen. En dat ik niet verassend, want de cijfers voor zelfmoord zijn bij mannen 2x zo hoog als bij vrouwen. We zitten te veel in ons eigen hoofd, en vechten tegen jezelf is vanaf het begin al een verloren zaak. Maar hulp vragen vinden we zwak, terwijl dit juist het krachtigste is wat we kunnen doen.
Iedereen in de wereld zou een partner zoals jij moeten hebben. Want praten met iemand die je liefhebt, is anders dan praten met een psycholoog. Daar waar zij zoeken naar een oplossing, krijg je in de liefde vooral warmte en begrip terug.
Ik begin te lachen als ik aan je denk, en het besef dat ik je straks weer zie zorgt ervoor, dat ik met een big smile de deur uit