Tegenover mij zit mijn tot amateurfotograaf getransformeerde vriendin.

Jaren geleden, toen ik nog een kleine jongen was, kreeg je in een restaurant eten dat alleen jij te zien zou krijgen.

Een takje rucola dat balanceerde tussen een half Cherry tomaatje en een toefje witte mouse waarvan je, zelfs na het te proeven, nog steeds geen idee had wat het was.

Het mini geluksmomentje.

Tegenwoordig is het een eerste levensbehoefte geworden om alles dat je eet, eerst op Instagram te zetten. Niet alleen wat je eet, maar ook wat je doet, draagt, vindt, roept, in de wc achterlaat en wat misschien juist in het toilet gedeponeerd had kunnen worden.

Sociale media verslaving is de grootste pandemie van deze tijd. Luister niet naar Rutte als hij weer eens doorblaast over Corona, Insta is de echte killer.

Onze jongeren veranderen langzaam in analfabetische dikzakken, omdat ze liever kijken naar schuddende billen op Tik Tok, dan dat ze een boek lezen, en ook ouderen voelen zich steeds eenzamer. Als de kleinkinderen überhaupt nog op bezoek komen, zijn ze vooral bezig met vrienden aan de andere kant van het land, om ze te complimenteren op die nieuw gekochte jurk die over 2 maanden weer als “uit de mode” wordt beschouwd.

Maar, ben ik een hypocriet? Sociale media is immers de manier waarop ik mensen laat weten dat ik een nieuwe column heb geschreven of liedjes heb gemaakt. En ook ik vind het scala aan kattenfilmpjes soms belangrijker dan mijn broodnodige nachtrust.

Naast onze tafel ontstaat een discussie.

“Mag ik een stuk van je biefstuk?”, vraagt een dame waarvan haar eigen gezichtsuitdrukking niet meer te ontdekken valt.

Haar vriend beantwoord, duidelijk geïrriteerd: “nee, jij kiest ervoor alleen maar groenten te bestellen, omdat je zogenaamd veganfitgirl of whatever moet zijn op je Instagram”.

Ik haal mijn vork door het door de kok perfect in elkaar geknutselde gerechtje, en maak een foto van het boze gezicht van mijn vriendin. Even delen op Instagram.