Met waterige ogen lees ik de reflectie van Mario. Mijn Oostenrijkse vriend die ik echt heb leren kennen tijdens mijn twee weken in Kaapstad.

Zondag 30 april zitten we samen een lekkere Guinness naar binnen te tikken, als Mario ineens verteld dat hij via via had gehoord dat er gisteren wellicht een vriend van hem zou zijn overleden (in Oostenrijk). Waarna ik hem aanspoor dat het wellicht een goed idee zou kunnen zijn als hij iemand zou bellen voor verduidelijking.

Nou, die verduidelijking kwam. Ik weet niet of je ooit een klap op je smoel hebt gehad van een kickbokser, maar dat komt minder hard aan dan dit nieuws.

Thomas, 32 jaar, gezond, nooit klachten. Aan het fietsen met zijn vriendin op z’n verjaardag en ineens stort hij in elkaar. Reanimatie mocht niet meer helpen.

“Maar Koen, dit wist je toch al, wat was het dan in de reflectie dat je zo emotioneel raakte?”

Nou ouwe kuttebaas, dat zal ik jou een haarfijn uitleggen. Komtie:

Op dit moment is mijn leven 180 graden gedraaid. Zoals ik hier al vaker heb verteld hebben mijn therapie en de minor die ik heb gedaan mijn leven aanzienlijk veranderd, en het zijn in Kaapstad heeft in twee weken tijd de cirkel rondgemaakt. Afgesloten.

Het heeft me doen beseffen, dat ik niet het leven leefde wat ik wilde leven. Dat ik eigenlijk altijd ongelukkig was met hoe ik mijn leven invulling gaf. Waar dat door kwam was me nooit echt duidelijk. Ik dacht namelijk altijd dat het “nou eenmaal gewoon zo gaat”.

Maar dan kom je in een omgeving waarin blijkt dat het eigenlijk helemaal niet “gewoon maar zo gaat”. Dat er ook andere manieren van leven zijn. Dat liefde ook op andere manieren kan worden ingevuld. Dat liefde ook op een heel ander niveau kan worden ervaren.

Dat verbinding maken met mensen eigenlijk helemaal niet zo moeilijk is, maar vooral cultureel bepaald. En dat de privileges die je hebt, echt heel erg bepalen wie of wat je bent.

Het overlijden van iemand die maar 4 jaar ouder is dan ik, heeft me nog standvastiger gemaakt. In het beëindigen van een relatie. Het beginnen van een nieuwe. Maar vooral het WILLEN (ik zei eerst altijd moeten) emigreren naar Kaapstad.

Want als ik dat NU niet doe, ben ik over 4 jaar op precies dezelfde plek als waar ik nu zit. En dat vooruitzicht geeft me pas echt waterige oogjes.

En dan wil ik graag afsluiten met deze woorden van Mario:

“We should not waste our time on this beautiful planet with doing stuff we do not like, being part of conversations while being somewhere else with our mind or just doing our own stuff without trying to understand what other people think, feel or want to say. We should use our time more useful than that.”