Dat ik voor 6 maanden naar Kaapstad ga, wil niet zeggen dat mijn buik ook moet voelen als Kaap de Goede Hoop.

Angst.

Er woedt een storm in mijn maagstreek waar zelfs stormjagers voor zouden uitwijken. Alleen het lukt mij maar niet om de storm te temmen.

Angst is iets geks.

Het bereid je voor op een situatie waarvan je niet weet of deze ook gaat gebeuren. Wat uiteindelijk resulteert in een “self-fulfilling prophecy” waarin de angst werkelijkheid wordt omdat je, onder het mom van valse controle, ernaar gaat leven.

Voor mij zit de angst in onduidelijkheid. Niet weten wat de toekomst gaat doen. Verandering van patroon of structuur. Maar vooral niet kunnen voorspellen hoe ik ergens op ga reageren.

Nu is het niet perse dat ik slecht reageer met betrekking tot de ander. Ik ben vooral heel erg goed in het saboteren van mezelf.

“Koen de Redder” noemde mijn therapeut me. Koen de Redder met de glazenbol.

Mijn behoefte om een ander te redden is zo groot, dat ik mezelf aan de kant zet. Ik kijk in mijn glazenbol en voorspel daarin de toekomst. Op basis van die valse voorspelling voel ik me verantwoordelijk voor het geluk van een ander. Hup, op mijn witte paard op naar het reddingswerk.

Nadeel: Koen de Redder en Koen Jacobs kunnen niet naast elkaar bestaan. En Koen Jacobs kan zich dus niet ontwikkelen als het alter ego aan staat. Wat resulteert in frustratie, die ik ga afreageren en verhalen op de persoon waarvan Koen de Redder denkt dat het gered moet worden.

Nu is de vraag: hoe gaat Koen de Redder Koen Jacobs redden? Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat ik Koen de Ondersteuner word. Koen de Knuffelaar. Koen de Luisteraar.

Of gewoon Koen.

Kaapstad Koen.