Studeren. Ga dat doen. Het is leuk.

Je krijgt er alleen wel zoveel stress van, dat je niet meer normaal kan functioneren.

Laat ik, voor de verandering, mezelf even als voorbeeld nemen. Ooit begonnen aan een mbo-studie, deze afgerond, daarna een HBO gaan doen, deze na een jaar gestopt, en dan nu eindelijk een HBO gevonden waar ik op mijn plek zit.

Vermoedelijke studieschuld aan het einde van mijn studieloopbaan: €75.000

Je leest het goed

Vijfenzeventigduizend euro.

Daar kan je, als je zou willen, een hele leuke auto voor kopen.

Maar waarom leen je dan ook zoveel bij? En waarom maak je niet gewoon je studie af binnen de looptijd die ervoor staat? En waarom doe je dit? En waarom doe je dat?

Ho. Stop.

Ik krijg al genoeg stress van het vooruitzicht dat ik een schuld heb die op mijn schouders drukt. Dit alleen is al een reden dat ik nu thuis, op de bank, als een pas gekochte zak aardappelen weg zit te zakken.

Al die vragen die ik net stelde aan mezelf (want ik typ dit), spoken constant door mijn hoofd. Want ik ben nu 26, en nog steeds bezig aan mijn opleiding. En hoewel iedereen me vertelt dat dit geen probleem is (je bent immers nooit te oud om te leren), voelt dat wel zo.

Door maatschappelijke druk, door mensen die me angsten aanpraten, door goedbedoelde adviezen van Boomers die nog steeds in een tijd leven waarin je een huis, een boom en een beest kon kopen, door punten te sparen bij het tankstation.

Ik denk dat ik op dit moment de grootste ziekte onder jongeren van 2021 te pakken heb: mentale uitputting.

Daar hoor je verder niet zo heel veel over, omdat de mensen die qua leeftijd en ervaring boven ons staan, dit zien als slechte werkethiek. Dus je durft er met niemand over te praten, raakt nog meer in zelf isolatie, en zo gaat de negatieve spiraal verder.

Ik heb het geluk, dat ik bekend ben met de manier waarop mijn hoofd werk. Ook heb ik geluk met de vrienden en geliefde om mij heen, die me aansporen om actie te ondernemen.

Maar dat heeft niet iedereen, en daar zouden we eens wat meer aandacht aan mogen geven.

Want uiteindelijk zitten we allemaal in hetzelfde, mentale scheutje. Of je nu angst hebt voor je studieschuld, angst dat je geen huis kan vinden, het gevoel hebt dat je moet presteren, omdat je ouders dat ook deden, of een heel ander, maar voor jou erg belangrijk stress punt: we storen allemaal, als een kaartenhuis in de wind, vanzelf in.

Dus zoek hulp, onderneem actie. Vertel mensen over de shit in je hoofd, want dat helpt echt.

Praten. Ga dat doen. Het is leuk.