Zittend in een bushokje, starend naar de opkomende zon maak ik de keuze: ik stop ermee.

Een moeilijke keuze, waar ik al maanden mee struggle en slecht van slaap. Uren over sta, zit of lig te piekeren.

Al meer dan een half jaar, gaat er geen dag voorbij zonder dat ik twijfel over wat ik wil. Want mijn hart weet het wel, maar mijn hoofd was het daar niet helemaal mee eens.

Stel nou toch, dat de keuze die ik ging maken, zou betekenen dat ik mensen kwijt zou raken. Mensen die in het diepste van mijn ziel hebben gekeken. Sommige met mijn toestemming, andere omdat ze dit zichzelf hebben opgedrongen.

Keuzes maken is sowieso nooit mijn sterkste punt geweest. Het hele idee erachter is namelijk, dat je stilstaat bij wat je zelf wilt en voelt. En laat ik daar nu net moeite mee hebben.

Het begon al tijdens mijn geboorte: een maand te vroeg. Ik kon toen al niet kiezen voor mijn eigen gezondheid, en vond dat het wel eens tijd werd om de buitenwereld te begroeten.

In mijn latere leven werd het er niet makkelijker op. Sommige keuzes hoor je namelijk helemaal niet te maken als je 13 jaar oud bent, en het kiezen tussen je ouders is daar een mooi voorbeeld van.

Vanaf dat moment kreeg ik steeds meer moeite met kiezen voor mezelf, en veranderde het langzaam in kiezen voor de ander. Want de ander werd namelijk altijd gepresenteerd aan mij als de belangrijkere persoon. “Soms moet je nu eenmaal dingen doen die je niet leuk vindt.” Ja, maar wellicht hoort op visite gaan bij tante Sjaan daar niet helemaal bij, aangezien ik het sinds mijn vierde levensjaar al niet meer waardeer als iemand zo hard in mijn wangen knijpt, dat het verteren van voedsel niet meer als vanzelf gaat.

En nu, als 26-jarig broekie, heb ik het gevoel dat ik meer keuzes moet maken dan ooit tevoren. Of ik ga stemmen, en zo ja op wie. Of ik al heb gekozen wat ik wil gaan doen na mijn studie. Ga ik lenen en kom ik nooit meer van mijn studieschuld af, of, in deze toch al steeds duurder wordende economie, kies ik ervoor, om heel de dag op een zoethoutje te bijten? Wil ik een huis kopen, of huren. En wat ik vind eigenlijk van de oorlog in Oekraïne?

Nou, dat laatste weet ik wel. Niet leuk, niet goed, maar godverdomme wat ben ik blij dat we nu na twee jaar, eindelijk weer eens wat andere gasten bij de talkshows zien.

Niet dat het wezenlijk heel veel anders is natuurlijk. Uiteindelijk zitten de beste mensen daar nog steeds, om het eigen ego te strelen. De situatie in Oekraïne, lijkt ze eigenlijk wel goed uit te komen. “Kijk mama, ik ben op tv.”

Corona lijkt daardoor ineens verdwenen, samen met de andere problemen die spelen in ons land. Ik noem maar wat: de criminelen van de toeslagenaffaire die nog steeds op hun troon het land mogen besturen bijvoorbeeld. De mannen van The Voice of Holland, waarvan we vroeger de handen zouden afhakken, omdat ze niet met hun gore poten van vrouwen af kunnen blijven. Of de vraag of Feyenoord dit jaar dan eindelijk weer eens kampioen wordt.

Hoelang het allemaal nog gaat duren weet ik niet.

Wat ik wel weet, is dat ik snel de bus in stap, te laat komen is immers een keuze.