Woensdag liep ik met mijn stempas in de hand, en paspoort in mijn linkerbilzak, als een optimistische man naar het stembureau. Ik weet niet of het het Pavlov effect was, maar de stoffige, rode potloodgeur die in de meeste stembureaus hangt, was zich langzaamaan weer in mijn neus aan het boren.

Stemmen is denk ik een van mijn favoriete activiteiten. Het betekent dat ik als individu invloed uit mag en kan oefenen op hoe ik bestuurd word. En voor de gemeente stemmen heeft natuurlijk een nog grootser effect.

Sorry voor deze, voor mijn doen, saaie uitleg, maar schijnbaar zijn er heel veel mensen die dit niet begrijpen. In Waalwijk, het prachtige dorp waar ik woon, is maar 42,1% komen stemmen. Dat betekent dat er 28.703 mensen niet van hun luie reet af zijn gekomen, om te doen waar ze in landen als Rusland nu alleen maar over durven te dromen: kiezen wie er bepaalt wat je wel en niet mag doen, zonder dat je wordt opgepakt, als je opkomt voor je eigen rechten.

Overigens is dit lage aantal niet uniek voor Waalwijk. Het gemiddelde dit jaar ligt rond de 50%.

Waarom? Okay, politiek kan saai en stoffig zijn, maar dat is luisteren naar Koning Willem Alexander op kerstavond ook, maar daar gaan ook 1,5 miljoen mensen naar zitten kijken, alsof het de nieuwste Marvel film is.

Nee, volgends mij zijn we met z’n alle zo druk bezig met Oekraïne, dat we even vergeten dat het in ons eigen land, stiekem ook best een teringzooi is. Zo hoorde ik laatste iemand zeggen, dat de Russen misschien nog niet zo gek zijn, want hij had daar grondig onderzoek naar gedaan. Kijk, dit soort uitspraken zijn best prima op te lossen, met meer psychologen en instellingen, waar we deze toch wel verwarde mensen naartoe kunnen sturen. Zo zie je maar, dat de bezuinigingen op de zorg, ook langzaam de normale burger beginnen te raken.

Een beetje zoals in Oekraïne dus. Daar zijn de Russen ook de normale burger aan het raken. Maar dan met raketten, toch net ff iets minder fijn om die op je dak te krijgen, dan die gekke oom met z’n “onderzoekje”.

Zit je dan met je goede gedrag. Stemmen, verwarming lager, hard werken voor je centen, schuld opbouwen, sporten, plakje oude kaas eten, in maart je winterjas alweer opbergen en maar hopen dat het ooit weer een beetje de goede kant op gaat. Maar om dat te realiseren, hebben we toch echt de stemmen van die duizenden jongeren nodig, want, hoe cliché ook: zij zijn de toekomst.

Tijd dat ze zich dat eens gaan beseffen. Schijnbaar zijn ze het vertrouwen in de politiek kwijt, maar ik heb van mijn vader altijd geleerd, dat het heft in eigen handen nemen, altijd beter is dan met een zak chips op de bank af te gaan zitten wachten tot er wat gebeurt.

Maar goed, dan ga ik dat advies van die ouwe van mij maar eens opvolgen.

Mondkapje op, paspoort uit de linkerbilzak, en alsof ik een oude vriend begroet, stap ik de krijtlucht in.