Vanochtend werd ik wakker. Om 06:40, onder het heerlijke zachte warme voorwerp dat een deken heet. Hoe lang zou ik hebben geslapen? Een uurtje of… 7. Dat is voor mijn doen best lang en meestal was dit ook wel genoeg.

Echter, ik sta de laatste tijd vaak moeier op dan dat ik naar bed ben gegaan. Alsof ik in mijn slaap de marathon van mijn dromen heb gelopen. Ik voel me opgebrand. Uitgeblust. Leger dan de zak van Marco Borsato na een avondje barbecueën.

En dat terwijl ik sinds een kleine maand niet meer in therapie zit. Jeej! Leve mij en mijn magische brein, waarin een filter ontbreekt en het daardoor allemaal van die stukjes gemalen koffieboon doorlaat.

Uit therapie dus. Dan verwacht je, dat het een stukje beter zou moeten gaan. Zeker omdat tijdens de aanloop naar het einde alles zo voorspoedig liep dat ik zei: “ik vond het kei gezellig, maar ik naai ‘m eruit.”

Alleen, als je, zoals ik, twee keer in de week intensief therapie heb, heb je om de 3 á 4 dagen een professional die je begeleid bij alle problemen, vragen, succes en andere zaken die je hebt. Maar, als je niet meer met je therapeute spreekt, dan heb je ineens niet meer de veiligheid. Die vertrouwdheid.

En dan komt er ineens een hoop op je af. Nieuwe opleiding, nieuwe mensen, zaken waar je al tegen aanliep die je ineens zelf op moet lossen. Maatschappelijke problemen waar je last van hebt. Een mening over vormt. Iets bij voelt…

Fuck. Ja. Over die maatschappelijke problemen gesproken: ik heb deze week even alle vier de afleveringen van Pak de Macht zitten kijken en ik heb ff een vraagje aan jullie.

Hoe de fak doen jullie dit!? Hoe zorgen julile ervoor dat je niet volledig de depressie kaart trekt?

Dat je nog steeds bij je ouders thuis woont. Dat je een studieschuld hebt van hier tot aan Amsterdam (maar dan wel via Tokio de wereld rond)? Dat je je eten niet kunt betalen? Daar moet je toch hartstikke moe van worden…

Dat is ook wel te zien aan de hoeveelheid koffie die er elke dag op school wordt verkocht. Of aan het geklaag in de gang. En aan de gezichten die nog vervallener zijn dan Stef Blok die probeert te lachen.

Iedereen lijkt wel moe te zijn. Moe van de stress. Thuis of op het werk. Moe van de kopzorgen over schulden. Moe over alle meningen die zich in je hersenpan verzamelen. Of gewoon moe omdat je graag heel de dag het geluid van een koe wilt maken.

06:47… nog 13 minuten snooze tijd. Moeier dan dit word ik toch niet.