Mijn aller aller beste maatje. Mijn broertje. Mijn zelfgekozen familie. De persoon die me op m’n best, maar ook zeker op mijn slechtst heeft gezien.
Hij is nu in het ziekenhuis om, samen met zijn vrouw, zijn zoon ter wereld te brengen. De nieuwe liefde van zijn leven.
Op een avond waar alles samen lijkt te komen, rollen de vloeibare tranen van gelujk over mijn wangen. Warme, natte strepen bestrijken de plek tussen mijn ogen en mijn mond. Tranen vloeien voor de liefde. Ik hoop dat ze groeven achterlaten, zodat ik elke dag herinnerd wordt aan hoe ik me vandaag voel.
Dit is de grootste liefdes avond die ik in mijn 27 jaar heb gehad.
Vanavond is de avond waarin mijn grootte liefde haar vrijheid aan het terugnemen is. Dansend tussen prachtige lichamen met haar aller beste vriend. Weer aan leren houden van zichzelf. Dat het okay is om te zijn wie je bent. Om te zijn wie je wilt zijn.
Vanavond is de avond waarin ik mijn nieuwe liefde weer beter heb mogen leren kennen. De nieuwe liefde die met het passeren van de tijd verfijnder, vertrouwder en verliefder aanvoelt. Waarvan ik voel dat het een mooie, lange reis gaat worden. Een avond waarvan ik de doorgebrachte tijd ga koesteren tot de volgende ontdekkingstocht.
Vanavond is de avond, dat mijn oudste liefde, mijn allernieuwste liefde op aarde zet. Je kan blijkbaar van iets houden dat niet van jou is. Wat je nog nooit hebt gezien, maar waarvan je weet dat als je het in je armen neemt, je nooit meer wilt stoppen met huilen.
Ik gun iedereen zulke momenten in het leven. Ik gun jou dit gevoel. Ik gun mezelf dit gevoel. Alleen, zittend achter mijn Macbook, huil ik van geluk. Dit is een van de aangenaamste, kostebare momenten die er zijn. Overmand worden met de fijnste gevoelens, de uitbundigste emoties en de sprankelendste hoop.
Daarom deze ode aan de liefde. Mijn liefde.
Ik hou van jouw oude liefde. Ik hou van jouw grootste liefde. Ik hou van jouw nieuwe liefde. En ik ga ook echt heel veel van jou houden, allerkleinste liefde.