Vanochtend, tijdens mijn dagelijkse bankrekening checkmoment, schrik ik me de ramtyfus. Staat dat er nu echt? €21,43? Daar kan ik nog anderhalve week van leven.

Ik werk twee banen, doe daarnaast nog freelance klusjes, zit fulltime op school en ik heb een hele lieve oom die mij maandelijks een vast bedrag overmaakt.

Het aantal uren dat ik per week besteed aan werken ligt rond de 60 uur. Genoeg geld zou je denken.

En toch zit ik aan het einde van de maand elke keer met geldstress. Ik merk dat het voor mij echt een mentaal probleem begint te worden. Stress om de huur, de energie, dat ik niet in het rood kom te staan. Stress om fucking eten. ETEN!! Dat spul dat je in je gezichtsgat stouwt zodat je niet sterft.

Want holy shit. Eten is echt niet normaal duur geworden. Ik was laatst voor een panini en een blikje drinken ACHT MOEDERNEUKENDE EURO’S KWIJT. €8!

En ja, ik weet dat ik mijn eigen lunch mee kan nemen, maar dat doe ik ook. Maar soms heeft deze big fluffy beer gewoon honger. En als je honger hebt, wil je eten. Geen roze koeken. Geen chips. Geen Mars of een Snicker. En eigenlijk… eigenlijk ook geen panini. Maar daar kunnen ze wel veel geld mee aftroggelen van de het toch al niet zo breed hebbende studenten.

Zo veel vraag ik volgens mij niet. Ik wil gewoon eten, een dakje boven mijn hoofdje, en soms iets aan vrije-tijdsbesteding doen. Mezelf vermaken. Het leuk hebben in deze toch al steeds grauwer wordende wereld.

Sorry. Ik probeer echt optimistisch te zijn. En dat ben ik normaal gesproken eigenlijk ook wel. Maar soms, soms dan weet ik het ook niet meer. Dan stijgen alle zorgen naar mijn bolletje en dan begin ik als een dolleman te typen. En dan komt deze meuk eruit. En dat lees jij dan. En dan vind je daar iets van.

En misschien denk je dan: fuck ik heb het zo slecht nog niet. En daar hoef ik me op geen enkele manier voor te schamen. Maar het is ook fijn om te weten hoe de andere kant van de maatschappij erbij zit. Zodat ik mensen meer begrijp.

Of je denkt: tering ik heb dit ook. Maar ik ben dus niet alleen. Geeft me niet meer geld, maar het voelt in ieder geval als iets dat ik nu samen kan dragen.

Waar het op neer komt is dat de grote bedrijven ons zonder consent in onze aars aan het naaien zijn. Ze maken miljoenen winst. Over onze toch al kromme ruggen.

Ik denk niet dat Frans Muller, ’s ochtends, tijdens zijn dagelijkse Zwitserse bankrekening checkmoment, zich de ramtyfus schrikt en denkt: staat dat er nu echt? €21,43? Daar kan ik nog anderhalve week van leven.