Een aantal weken geleden betreurde ik, dat ik mijn Yeezy Boosts terug moest sturen, omdat ze bij Adidas niet helemaal doorhebben wat maat 46 precies moet zijn. Vandaag ben ik blij dat ik in mijn collectie van veel te dure schoenen er geen van Kanye West heb.
Ik begrijp racisme en discriminatie niet. Echt niet. Niet omdat ik wit ben en het nog nooit heb ervaren. Nee.
Ik kan er gewoon niet bij waarom je denkt dat je op basis van iets als de hoeveelheid pigment in je cellen iemand kan haten. Of omdat iemand in een “op een andere manier geschreven maar precies hetzelfde verhaal” geloofd, je vindt dat je meer bent. Meer zijn dan een ander. Waar haal je het gore lef vandaan om zo te denken?
Wie dit nu leest en denkt “ja maar wij witte mensen worden ook…”: ga terug naar je in elkaar geknutselde Thierry Baudet altaar, trek jezelf af op z’n mislukte kop, verwijder twitter van je telefoon, ga in bed liggen en kom er de komende 15 jaar niet meer uit.
Wij. Hebben. Jou. Niet. Nodig!
De wereld is steeds verdeelder aan het worden. En niet alleen maar tussen de mensen die vinden dat het patat of friet is.
Waar komt al deze haat vandaan? Paniek dat je te weinig geld hebt om je vol te stouwen bij de McDonalds? Angst omdat de “buitenlanders” hier alles komen afpakken? (Als iemand zonder diploma’s, of beheersing van de taal, alles van jou afpakt…)
Het maakt niet uit of je zwart, wit, of een andere huidskleur hebt. Het maakt niet uit of je je vrouw, genderfluid, non-binary of een ander gender voelt. Het maakt niet uit of je dun, dik, of iets daartussen bent. Het maakt niet uit of je gay, queer, of een andere kleur op de regenboog bent.
Wat wel uitmaakt is hoe je je gedraagt. Liefde geeft in plaats van haat. Iemand respecteert in plaats van ridiculiseert. luistert in plaats van praat. Knuffelt in plaats van vecht.
Dus trap je Yeezy’s uit. Trek je Air Max aan. Ga de straat op. Wordt de apostel van de liefde die deze wereld nodig heeft. Want aan het einde wint de liefde altijd.