En dan moet je het zelf gaan doen. Geen therapie meer om te ondersteunen. Geen minor design meer om elke dag te experimenteren. Totale leegte in mijn toch al niet zo goed gevulde hartje.

Godverdomme wat een dramatisch begin van mijn eerste column van 2023. Zo slecht heb ik het niet hoor, maar zo voelt het wel. En dan mag het.

Het gaat eindelijk eens goed met het menneke. En dat lijkt me een uitgerekende kans om eens lekker te gaan zeiken. Over hoe fakking goed het gaat, en hoe eng dat ik dat vind, maar eigenlijk ook weer niet, en dus nu in m’n giraffen badjas een column aan het schrijven ben waarin ik eindelijk op een verwende millennial ga lijken.

Ik ga naar Disney, ik ga naar London, ik ben meegevraagd naar Kaapstad, heb vanaf 15 februari mijn eigen atelier en, als kers op deze toch al immens grote slagroomtaart waar elk moment een topless vrouw uit kan springen waarvan ik de tepels schoon mag likken: ik heb mijn minor afgesloten met een 10. Een 10 voor kunst en design. Beter dan dit gaat het niet worden.

En daar kikt mijn depressie in als Nigel de Jong op de borst van Xabi Alonso in 2010: “Nu kan het alleen nog maar slechter gaan. Wat wij eens gaan doen, wij gaan ons lekker zorgen maken over geld. Want dat is me toch een prettige manier om de dagen door te komen.”

Dat zette me aan het denken. Schijnbaar heb ik, op de momenten dat het goed gaat, een verdedigingsmechanisme ingebouwd om mezelf alvast voor te bereiden op “Als het niet meer goed gaat.” En dat mechanisme zorgt ervoor dat ik nergens echt van kan genieten en ook nergens echt naar uit kan kijken.

Dan zijn het moneys. Doekoes. Flappen. Geld. Hoe je het noemen wilt.

Ik kan nog zo veel in m’n Excel bestand zetten, zien dat ik meer overhoud dan sommige gezinnen van vier per maand, en nog. Nog is het niet genoeg.

Nooit.

Ik heb voor mijn gevoel altijd te kort. Al heb ik €2200 per maand vrij te besteden aan alles wat de Duivel verboden heeft, ik blijf angstig over dat ik niet genoeg heb. En dat ik eigenlijk niet mag genieten. En dat ik eigenlijk alleen maar stomme keuzes maak m.b.t. geld uitgeven. En dat ik eigenlijk dus eigenlijk, eigenlijk geen goede keuzes kan maken. Eigenlijk.

Terwijl, ik ben juist iemand die liever de wereld rondreist met €20, dan thuis op de bank zit weg te kwijnen met €20.000.

Wat heb ik geleerd in het proces van dit schrijven?

Dat ik eigenlijk een groter probleem aan het maken ben van iets wat eigenlijk niet bestaat.

Dus een mooie tijd om het nu eindelijk eens zelf te gaan doen.