Bijna anderhalve maand terug in dit met sneeuw bedekte land. Vanuit een zonnig Kaapstad landen in een wereld waarin alles grijs en koud is, doet je beseffen dat ook de plek waar je bent enorm veel invloed heeft op hoe je je voelt.

Bevoorrecht. Dat is het woord dat bij me opkomt als ik me besef dat ik 6 maanden in Zuid Afrika heb gezeten. Gewoond eigenlijk. Want ergens zitten of ergens wonen zijn toch twee verschillende dingen.

Maar waar woon je dan? Volgends de wet in Nederland, maar het hart woont in Kaapstad. Maar nu ik weer in Kaatsheuvel zit, bevind mijn hart zich ergens tussen de Noord-, en Atlantische oceaan.

Het maakt het dan allemaal ook niet makkelijker dat je partner nog in Kaapstad leeft. Dat je je beseft dat het allemaal toch wel verrekte lastig is om visa en andere zaken geregeld te krijgen.

Waar ga je werken, wonen, leven? Waar maakt je school af en wat voor werk ga je dan doen? En waar ga je dan wonen en in wat voor appartement? En waar ga je vrienden maken? Waar ga je banden aan?

Want dat is me toch godsvergeten lastig hoor. Als je het moeilijk vindt om verbinding aan te gaan met mensen, om dan verbinden aan te gaan terwijl je niet weet waar je over een paar maanden gaat zijn.

Mijn oplossing is dan om maar niks te doen. En dat werkt eigenlijk nooit. Thuis alleen zitten. Op school alleen werken. Op werk alleen zijn. Alleen naar de supermarkt, alleen naar de bioscoop, alleen naar het theater en alleen naar een museum.

Hoe doen mensen dat toch, vrienden maken? Niet alleen voelen. Of nou, alleen voelen, klap er maar gerust het woordje eenzaam voelen op.

Hoe vraag je aan mensen of ze iets met je willen doen, tijd voor jou vrij willen maken? Zeker in een land waarin iedereen altijd maar druk druk druk is. (Alsof niet kunnen plannen of een volle agenda hebben een prestatie is).

Vroeger dacht ik dat eenzaamheid iets voor ouderen was. Maar nu kom ik er steeds meer achter dat er geen leeftijd op te plakken valt.

Eenzaamheid is kut. En hoe hard je het ook probeert om er tegen te vechten, soms mis je gewoon iemand naast je die je een knuffel geeft en zegt dat het goed komt.

Maar goed, daarvoor moet je wel eerst een verbinding aan durven gaan. En laat ik daar nou, op eenzame hoogte, niet de beste in zijn.