De volgende keer als jij iets zegt wat me niet aanstaat, dan ros ik je vol voor je smoel. Dan weet je dat alvast.

Tenminste, ik ga er voor het gemak even vanuit dat dat is hoe we tegenwoordig met elkaar omgaan. Aangezien ik in mijn omgeving vrij veel mensen spreek, die onze verse prins uit die bel lucht wel begrijpen.

Heel eerlijk, ik vond de grap ook niet heel smakelijk. Het voelde een beetje alsof je naar de McDonalds gaat om 00:30 ‘s nachts, en zo’n euroknaller broodje onder je neus geduwd krijgt dat er al minimaal twee uur ligt te zweten: het heeft zeker smaak, maar met iets meer moeite kan je heerlijk dineren.

Ik ben een druktemaker. Een mannetje dat regelmatig het vuur in de hol heeft. Mijn mening staat al klaar voordat je erom vraagt en als iets me niet zint dan hoor je dat.

En stel dat er iemand is die het leuk vindt om een gerichte, beledigende grap te maken over mijn wederhelft, dan ben ik ook echt niet de beroerdste om daar iets van te zeggen.

Alleen om iemand vol op z’n tebbes te slaan, terwijl er zo’n 16 miljoen mensen live mee zitten te kijken, en vinden dat je daarmee weg komt, getuigd toch wel van zo’n enorme hoeveelheid narcisme in je bloed, dat je je bijna afvraagt of het hebben van zoveel faam en geld wel goed is voor een mens.

Als ieder ander deze ruggengraatloze actie had uitgevoerd, dan was die regelrecht de gevangenis ingegaan. Niet eerst langs start, geen €20.000 voor jou. Hopen dat je snel zes gooit, want anders kan het nog wel eens een hele lange, ongemakkelijke avond worden (met een grote kans dat je daadwerkelijk een vuist in iemands gezicht boort, want dat is waar Monopoly toch wel een beetje om bekend is gaan staan).

Maar als je een bekend persoon bent, en veel geld in je broekzak hebt zitten, dan kom je weg met dit soort acties. Of het nu geweld is, drugsverslaving of rijden onder invloed: voor onze televisiehelden gelden er andere regels.

En dat wringt en schuurt. Ik zit hier elke maand de restjes vlees tussen mijn tanden te plukken, omdat ik anders aan het einde van de maand geen eten meer heb.

Zo’n moment in je leven dat je niet zo goed weet welke kant je op moet.

Aan de ene kant lonkt de weg van het snelle geld. Bijbaantje in de horeca, heel de dag als een robot op een knopje drukken bij de Python, of met een kromme rug rolkarren voortduwen, vol met zooi, gekocht door mensen die al uitgekeken zijn op hun spullen voordat het de deurmat heeft bereikt.

Ga je de andere kant op, dan vind je rijkdom, het geluk. Dat waar je naartoe wilt, maar het is de langste weg, met de meeste obstakels. De weg waar je nu aan moet beginnen, en hopen dat je over twee jaar een beetje opgeschoten bent. De lange adem, maar de longinhoud die je daarvoor nodig hebt vergt meer mentale dan fysieke inspanning.

Ook het hebben van een fijne, ondersteunende omgeving is hierbij noodzakelijk. “Je bent een afspiegeling van je vijf beste vrienden” is er ooit tegen mij gezegd. Als je zoals ik er maar twee hebt, dan is er gelukkig nog zat ruimte voor ontwikkeling, maar ik voel dat sommige jongeren onderschatten hoeveel energie je uit je omgeving kan halen.

Ik voel me namelijk al een tijdje niet meer geprikkeld. Op dit moment voel ik me een konijn in een veel te kleine kooi, constant heen en weer aan het rennen tussen twee uiterste. Het niet kunnen definiëren van mijn doel is iets dat me langzaam een zwart gat in trekt, en soms zou ik me meer aan anderen omhoog willen trekken.

Er zijn zat mensen die me zeggen dat ik het zelf moet doen, en voor mezelf moet kiezen. Alleen het omgeven van mezelf met inspirerende mensen, waar ik enorm veel van kan leren, is iets waar ik zelf voor wil kiezen. Immers is de informatie in mijn eigen hoofd al van mij, en het horen van de meningen en invalshoeken van een ander, maken mij alleen maar rijker. Laat ik nu net mezelf hebben geplaatst in een tijd die is doordrongen van de depressieve corona-pandemie-nasleep. Wat op zich ook niet zo heel gek is.

Het is als student op dit moment ook heel lastig om een lichtpuntje aan de hemel te zien. Zeker, we kunnen weer als vrije mensen onszelf het zwart voor de ogen drinken in de kroeg, maar daar zijn de problemen nog niet mee opgelost. Goed dat we als natie de vluchtelingen uit Oekraïne opvangen, maar om daar nu 20 studenten dakloos voor te maken, is één van de vele, schrijnende voorbeelden van hoe er in dit land wordt omgegaan met jongeren en studenten in het algemeen.

Wij moeten maar gewoon gaan werken, gewoon niet zo zeuren, gewoon onze schuld af gaan betalen, gewoon een huis kopen, gewoon blij zijn, gewoon trouwen, gewoon niet in een burn-out komen, gewoon kinderen baren, gewoon invulling geven aan een leven dat twee jaar lang geen uitzicht had, gewoon niet zo zeiken over dat het warmer wordt, gewoon accepteren dat het fascisme weer zijn opmars maakt, gewoon lekker normaal doen en vooral gewoon mensen niet op het gezicht slaan terwijl we hiermee bezig zijn.