Het is dinsdag 14 maart. Vandaag staken voor de (voor mijn gevoel) 50e keer deze maand de buschauffeurs. Dus dat betekent dat ik in het “prachtige” Waalwijk opgesloten zit.
Zo voelt het voor mij. Alsof ik opgesloten zit. De trauma’s van de vorige verplichte thuiswerkmaanden heb ik nog niet verwerkt, of de huidige buscrisis steekt zich als een Kerberos weer op.
Kijk, ik snap het. Staken is een grondrecht. Het is belangrijk dat we dat grondrecht hebben, want op die manier kunnen we ervoor zorgen dat werkgevers niet net als vroeger alleen maar winst maken, slecht voor het personeel zorgen en mensen overwerkt in een greppel achterlaat. Al lijkt het soms nog, alsof dit wel nog steeds gebeurt.
Staken is dus een grondrecht. Maar, naar school gaan ook. En je papiertje in een stembus douwen.
Naar een psycholoog gaan is geen grondrecht, maar wel tering belangrijk!
Ow, en niet op je 27e met het schaamrood op de kaken aan je vader te hoeven vragen of hij je asje asje asjeblieft kan afzetten op een station ergens in Nederland, zodat je in ieder geval kan gaan werken en naar school kan ook niet. Maar dat het geen grondrecht is, wil niet zeggen dat het niet kut is.
Vandaag kwamen ze bij elkaar. De mensen die er iets aan kunnen doen. Vandaag. Er wordt dus al drie weken gestaakt zonder dat de partijen met elkaar in gesprek zijn. Dan is het dus eigenlijk geen staken, maar gewoon een extra dag vrij, betaald door je vrienden van de vakbond. Lekker vissen terwijl er duizenden mensen van jou last hebben.
Ik betaal elke maand €220,90 aan Fontys. Dat is in maart €9,60 per dag. Dat is, inclusief morgen, €57,62 deze maand die ik voor saus heb betaald.
Wat de echte rede is dat deze linkse pro-staking antiliberale lange slungel zo boos is?
Ik voel me ineens enorm afhankelijk van heel veel mensen, om te doen wat ik wil doen.
En dat op een dinsdag in maart.