Wat moet je nog typen? Vanachter mijn laptop heb ik de vinger geparkeerd op het toetsenbord. NOS open op een extra scherm, Instagram tijdlijn op m’n telefoon.
Als columnist zou het een goudmijn moeten zijn, maar ik merk dat mijn brein niet meer weet wat het kiezen moet. Waar schrijf je over als er zoveel is om over te schrijven. Je hoofd loopt over, net als de straten in Zuid Duitsland door de klimaatverandering.
Niet dat daar verandering in gaat komen. De Britten voorspelden het al: Europa wordt rechtser en rechtser. En voor een land dat links rijdt, is dat natuurlijk lastig te combineren, dus hup Europa uit. Dit rechtse klimaat zorgt ervoor dat het echte klimaat kan doen wat het wil. Van de regen in de drup; dat was in april en mei wel te merken.
Ondertussen is er ook goed nieuws. Malen sluit aan bij de training van Oranje. Wat een feest. Het EK en de Olympische spelen komen eraan en ze zullen er wel weer een sport van maken om het publiek vooral hersendodend sport nieuws voor te schotelen, zolang het proletariaat maar niet door gaat hebben dat bij hen de macht ligt.
Als we als plebs de agenten zouden terugslaan tijdens de protesten, er toch echt wel een balansverschil is (met het gewone volk als winnaar) waar zelfs Dick Schoofs met z’n spionage praktijken niet uit zou kunnen halen wie wat gedaan heeft. Al lukt het die andere grote, vanuit spionage opgeklommen dictator in Rusland het wel. Dus wie weet wat we kunnen verwachten.
Maar goed. Matthijs zei het al: de wereld draait door. En zo ook voor mij en mijn over het toetsenbord dartelende vingers. Vingers die zoeken naar een samenhang tussen al dit nieuws. Tussen alles wat er gebeurt.
Want dat lijkt er haast te moeten zijn, die samenhang. Het is niet dat van de een op de andere dag de wereld eruitziet zoals deze er nu uitziet. Dat gaat geleidelijk. De boosheid, de polarisatie, het geklaag op het systeem en de agressie van politie naar demonstranten. Al die woede is geworteld in een diepere laag.
Maar het antwoord op de vraag “wat is de samenhang” moet ook ik je verschuldigd blijven. Vanuit mijn bubbel blijft het lastig om te zien waar het vandaan komt, en buiten die bubbel zitten mensen ook weer in een eigen bubbel, waardoor het leven een grote schuimparty wordt. Een schuimparty met onthoofde kinderlijkjes, genocide en kolonisatie praktijken. Dat dan weer wel.
En zo hebben mijn vingers op het toetsenbord toch weer iets gevonden om over te schrijven.